Siostra oddziałowa cz. 63

Po tygodniu Alicja zadzwoniła do Beaty, że idzie do biblioteki.
- Fajnie, bo Filip nie może się doczekać. Swoje książki przeczytał w ciągu dwóch dni.
Według mnie on chyba skończył kiedyś kurs szybkiego czytania, bo wszystko co czyta, robi to w mgnieniu oka.
Kiedyś Beata dała mu artykuł do przeczytania. Chwilę na niego popatrzył i go odłożył.
- Nie interesuje cię?
- Interesuje, ale już przeczytałem.
Beata zaczęła go odpytywać, bo nie wierzyła. Opowiedział jej treść ze wszystkimi szczegółami.
W bibliotece dużo rozmawiał z panią z informacji naukowej. Poprosił o przygotowanie mu wykazu książek na temat wojskowych misji w Afganistanie, Iraku, Somalii i innych krajach.
Alicja wybrała sobie dwie książki z literatury pięknej, on zaś wziął książkę Marcina  Ogdowskiego  " Z Afganistanu: Alfabet Polskiej Misji".
Wracając do domu powiedział Alicji w jakimś dziwnym języku.
- Nie rozumiem.
- Wiesz, to po afganistańsku.
Skąd znasz ten język.
- Byłem na misji w Afganistanie.
Alicja choć była zdziwiona, nie dała po sobie poznać.
- Nie wierzysz mi?
- Wierzę i fajnie, że ci się przypomina coraz więcej.
- Zgłosiłem się na ochotnika, chciałem zarobić na mieszkanie.
- I co? zarobiłeś?
- No właśnie nie wiem, ale myślę, że sobie powoli wszystko przypomnę.
Alicja, może ty wiesz skąd ja spadłem?. Nie była to budowa bloku, w którym buduje się moje mieszkanie?
- Nie mam zielonego pojęcia. Ale zapytam Izy Wanat, może ona ustali skąd cię karetka przywiozła.
  A skąd u ciebie ten BOR. Mówiłeś, że tam też pracowałeś.
- Tak, pracowałem wcześniej, przed Afganistanem. Ale jak to się stało, że znalazłem się w jednostce wojskowej, z której mogłem wyjechać do Afganistanu nie pamiętam.
Wrócili do domu. Pomógł jej w przygotowaniu obiadu.
- Powiedz Beacie, żeby więcej te studentki do mnie nie przychodziły. One są głupiutkie, mizdrzą się do mnie, ale na żaden temat nie da się z nimi porozmawiać. Jedna z nich mnie prowokuje, ale jak tak dalej pójdzie, to jej przyłożę  coś mało sympatycznego.
Pani profesor z Uniwersytetu, to kobieta na poziomie. Można porozmawiać z nią na każdy temat. Kiedyś weszliśmy na temat historii Polski.
Opowiadała mi o germanizacji Polaków oraz o słynnym strajk uczniów we Wrześni, który odbył się w latach 1901–1902. Skierowany był przeciw germanizacji szkoły, głównie przeciw modlitwie i nauce religii w języku niemieckim. Obejmował również protest rodziców przeciw biciu dzieci przez pruskie władze szkolne.
Strajk rozpoczął się 20 maja 1901, kiedy niemiecki nauczyciel wymierzył karę cielesną dzieciom za odmowę odpowiadania w języku niemieckim na lekcji religii. Zastrajkowało wówczas 118 uczniów i uczennic. Ich rodziców władze niemieckie ukarały więzieniem i grzywnami. Przywódcą duchowym strajku był ks. Jan Laskowski.
     Dokładnie nie pamiętam skąd jestem, ale wydaje mi się, że chodziłem do szkoły we Wrześni. Nie było to liceum, a technikum.
- Pewnie sobie przypomnisz, powolutku, powolutku.
- Jak ja się cieszę, że Beatka mnie zabrała z tego domu opieki społecznej. Tam bym się wykończył, pewnie nic bym sobie nie przypomniał.
A muszę powiedzieć, że jesteście wspaniałą rodziną. Mojej nie pamiętam.
Twój ojciec strasznie cię kocha. Beatę zresztą też. Jesteś przecież pierworodną córką.
A ty z Beatą jak dwie papużki nierozłączki.
- My z siostrą zawsze się okładaliśmy, a wy takie zgodne rodzeństwo.
- Masz siostrę?
Zawahał się.
- Pewnie mam, skoro tak powiedziałem, ale nie pamiętam.
Alicja z Filipem z dnia na dzień stawali się najlepszymi przyjaciółmi. Alicja umiała słuchać, to rzeczywiście jest cechą dobrego lekarza. Znała świetnie historię Polski.
- Kiedyś myślałem, że przyszli lekarze, w szkole skupiają się na chemii, fizyce, biologii. Widzę, że również świetnie znasz historię.
- Moją pasją nie była medycyna, lecz muzyka. Zdecydowałam się zdawać na medycynę, jak zachorowała moja mama. Myślałam, że ją uzdrowię, niestety, nie udało mi się.
- A twój ojciec, też nic nie mógł na to poradzić?
- Mój ojciec nie był z moją mamą.
To znaczy, że ty byłaś z mamą, a Beata z tatą?
Tak było. ale to długa i zawiła historia.
Może jak kiedyś wejdziesz na stałe do naszej rodziny, to ci wszystko opowiemy?
- A myślisz, że mam szansę?
Alicja uśmiechnęła się do Filipa szczerze. Dała mu do zrozumienia, że jak będzie się starał, to pewnie tak.
- A wracając do muzyki, to ci powiem, że czasami oglądałem koncerty fortepianowe w telewizji i podziwiałem, jak można zapamiętać tyle tych "czarnych robaczków rozpisanych na pięcioliniach".
Alicja odpowiedziała mu, że historia muzyki była trudna. Żeby dobrze poznać historię muzyki, trzeba znać historię w ogóle, rozumieć w jakim okresie , epoce historycznej tworzona była taka a nie inna muzyka.
- To dlatego u was w domu stoi nowiutki fortepian.
   Często grasz?
- Teraz mało, ale czasami jak jestem tylko z  Wiki gram moje ulubione Bolero.
- Wiem,  napisał  to Joseph-Maurice Ravel.
- Filip, zadziwiasz mnie.
Zaczął się śmiać.
- Nie, nie. Akurat wczoraj oglądałem w telewizji program o nim. Mówili, że pisał szczególnie  pieśni i utwory fortepianowe. Bardzo znanym jego utworem na orkiestrę jest właśnie Bolero.
     Alicja była pod wrażeniem. Po tak ciężkim przypadku, pomimo, że nie pamięta  przeszłości dalszej, to co poznaje tu i teraz zapamiętuje perfekcyjnie.
     Sylwia z Beatą zaczęły opracowywać plan strategiczny dotyczący Daniela i jego kochanki.
Była to ich kolejna misja do spełnienia, pod nazwą "Puder na kołnierzyku".
Sylwia była załamana, Beata ją pocieszała.
- Dlaczego on mi to robi? Czego mu w życiu brakuje?
- Sylwia, spokojnie, wszystko rozwiążemy.
- Nie chcę rozwodu.
- Kto mówi o rozwodzie?
- Małżeństwo rozwiązuje się przez rozwód?
- Nie mówiłam o rozwiązaniu małżeństwa tylko o rozwiązaniu problemu.
- Dlaczego jeszcze nie zaszłaś w ciążę?
- No właśnie. Ty myślisz, że pstryk i jest ciąża.
- Bardzo chcę, ale, ale, ale, jak na razie nic z tego.