Miłość silniejsza niż...cz. 6

Beata w końcu dodzwoniła się do Alicji. Miała jej trochę za złe, że już jest trzy dni w Polsce i nadała tylko jednego sms.

- Beata, niezbyt dobrze się czułam, przez cały czas prawie spałam. Gdzieś leżała moja wyłączona komórka.

Niezbyt zadowolona przyjęła wykręty Alicji.

- A dzisiaj jak się czujesz?

- Lepiej, ale nie najlepiej. Umówiłam się na badania USG, tylko, że muszę jechać do Bydgoszczy.

- To w Toruniu nie ma przychodni, czy prywatnego lekarza, co mógłby ci zrobić USG. Zapytała przyjaciółka.

Odpowiedziała jej jednak, że tu, gdzie pracuje nie chce , aby wszyscy wiedzieli, co było powodem jej hospitalizacji w Londynie. Wiesz poronienie  ciąży u samotnej kobiety, tym bardziej u lekarza, to niezły temat do plotek. Potem ten usunięty guz.

     Beata przyznała jej rację. Wytłumaczyła jednak, że ciąża u samotnej kobiety w Polsce nie jest już jakimś  niebywałym i wstydliwym zjawiskiem.

- Bierzesz leki, które dostałaś?

- Przeciwbólowe i przeciwzapalne?

- Nie tylko te, ale również hormonalne, które dostałaś przed odjazdem.

- Tak, systematycznie biorę i  mi naprawdę pomagają.

- Ma kto ci pomóc, bo chyba sama nie pojedziesz do Bydgoszczy.

- Tak, mam tu  serdeczną koleżankę. Poproszę ją , to ze mną  pojedzie. Ale to dopiero będzie za kilka dni.

Alicja w Toruniu nie miała koleżanki, tym bardziej serdecznej.

Beata, prawie jak matka przypominała jej o dbaniu o zdrowie oraz poprosiła o  przekazanie pozdrowień dla  tatusia, tzn. mojego tatusia. Poprawiła się.

Cieszę się, że cię poznałam, może ojciec będzie teraz przychylniej patrzył na mój wyjazd do Anglii.

     Alicja odłożyła telefon i się uśmiechnęła.

- Wszyscy w jakiś sposób siebie potrzebujemy, niezależnie gdzie w danej chwili jesteśmy.

      Alicja wróciła do siebie. Jej mieszkanko, w stosunku do tamtego, było naprawdę małe. Ale ona, choć krótko tu mieszkała  nadała mu swoistego klimatu. Lubiła tu siedzieć, czytać książki, nawet krzątać się w kuchni, chociaż to ostatnia rzecz, którą uwielbiała.

Maksowi smutno było w jego chacie, więc często odwiedzał Alicję. Tak naprawdę był jedynym gościem tu mile widzianym.

- Alicja, jadę  jutro do Bydgoszczy. Jak chcesz, możesz się ze mną zabrać. Może pochodzisz po sklepach. Kobiety lubią łazikować po pasażach handlowych.

- Chyba mi czytasz w myślach. Właśnie się tam wybierałam. Z przyjemnością zabiorę się z tobą.

Ale oczywiście pod jednym warunkiem. Nie będziemy razem się włóczyć, tylko każdy oddzielnie, a później spotkamy w umówionym miejscu.

- Jak sobie życzysz królowo.

- Królowo? A co to za ksywa?

- No kochana, jak się  leży w  królewskiej klinice w Anglii, to chyba taka ksywa jest najbardziej adekwatna.

Nie komentowała tego, tylko się uśmiechała.

     W Bydgoszczy rzeczywiście każdy załatwiał swoje sprawy. Alicja pojechała do szpitala klinicznego na badania. Okazało się, że wszystko wewnątrz goi się bardzo dobrze. Lekarz zaproponował jednak niewielką dawkę  chemioterapii.

- Czy to konieczne?

- Spokojnie pani doktor, będzie to naprawdę niewielka dawka, nie straci pani włosów. Jednak wybór

należy do pani.

Zgodziła się, ma jeszcze dwa tygodnie zwolnienia, więc jeszcze tu wróci. A kolejne dawki jakoś sobie ustawi z lekarzem, aby jej nie kolidowały  z pracą.

Maks dwa razy do niej dzwonił, dopytując, czy nie potrzebuje pomocy. Nudził się, bo tak naprawdę nic nie miał w Bydgoszczy do załatwienia. Kiedyś zobaczył na parapecie w jej kuchni kartkę - 15 godz. 11, Bydgoszcz. Domyślił się, że będzie jechała do Bydgoszczy, więc zaaranżował ten wyjazd, że niby coś będzie w tym mieście załatwiał. Nie chciał być dociekliwy i nie pytał po co jedzie. Nie śledził też jej w Bydgoszczy. Pochodził po sklepach a potem poszedł do uniwersyteckiej biblioteki powertować  książkach medycznych.

Dopiero około 16:00  spotkali się w umówionym miejscu.

- Jesteś  smutna.

- Nie, zmęczona. W domu się wyśpię, odpocznę.

- Nic nie kupiłaś? Jak znam kobiety, wszystkie inne uginałyby się pod torbami ciuchów, butów i innych drobiazgów.

- Coś tam kupiłam, ale bardzo osobistego, więc nie mogę się tym chwalić.

Wracając do Torunia zajechali do restauracji na obiad. Nie miała jednak apetytu, ale jakoś wmusiła w siebie  trochę ryby i surówkę.

- Jesz jak kurczak. Po  szpitalu powinnaś się dobrze odżywiać. Chyba będziesz musiała przejść na  mój garnuszek. I proponuję ci zrobić morfologię, bo jesteś blada.

- Tak panie doktorze. Jak wrócę do pracy, zrobię wszystkie badania.

Pod Toruniem Maks zaproponował jej swoją chatę.

- Przecież widzę, że cię coś gnębi. Nie możesz być sama ze swoimi troskami. Powinnaś  się wygadać,

wyrzucić z siebie wszystkie troski.

- Łatwo powiedzieć. Popłynęły jej po policzkach łzy.

Maks widząc spływające aż do brody  łzy, od razu podjechał pod swój dom.

Przekonał ją, że w takim stanie, jakim się znajduje nie zostawi jej samej.

- Nie mam piżamy, ubrania na zmianę.

- Ja ci dam swoją, nie ma problemu.

Była tak zdołowana wiadomością o swoim stanie zdrowia,  że poddała się i wyraziła zgodę.

Od razu zakrzątnął się w kuchni i w kilka minut parujące danie stało na stole.

- Jesteś super materiał na męża.

- To wiem. Dumnie przytaknął.

- To dlaczego nie masz żony?

- Miałem mieć, ale mnie zostawiła i wyjechała do Anglii z nowym facetem.

- I co tam robi w Londynie?

- Nie wiem. Podobno bez problemu znalazła pracę.

- Musiałeś jej zaleźć za skórę, skoro cię zostawia i wyjechała.

- Nie. Powiedziała, że nie lubi takich ułożonych facetów, co dają dziewczynie wszystko na dłoni.

  Są nudni i zawsze przewidywalni. Kobiety lubią takich po trosze łobuzów.

- Tak naprawdę ci powiedziała? Chyba ściemniasz.

- Tak mi naprawdę powiedziała. Zawsze  myślałem, że miłość jest silniejsza niż wybujałe fantazje, ale się pomyliłem.

- A ja myślę, że miłość jest silniejsza od wszystkiego, nawet od śmierci. Ale w tym przypadku to chyba nie była miłość. To znaczy, że chyba ona cię nie kochała.

- Jesteś drugą osobą, która mi to mówi.

- Ja właśnie takich lubię, co podają  wszystko kobiecie na dłoni, ale nigdy nie trafiłam na taki egzemplarz.